خدا را شکر می گوییم که علی رغم تمام مشکلات خداوند توفیق داد و
توانستیم از شهـدا بگوییم ... بنویسیم ... خاطراتشان را مرور کنیم
و آخرین حرف های دلشان... یعنی همان وصیتنامه هایشان را بخوانیم ...
خدا را چه دیدید شاید هم توانستیم راهشان را ادامه دهیم .
یا لااقل همین وبلاگ باعث شود که کسانی بین تمام گرفتاری های
زندگیشان لحظه ای هم به یاد شهدا بیفتند و بگویند ... شهدا برای چه رفتند
این که قرآن می گوید شهدا زنده اند یعنی چه ...
این که دختر شهیدی به محض شنیدن کلمه پدر
اشک در چشمانش جمع می شود و
یا پدری از مفقود بودن فرزند شهیدش ناله سر می دهد
و دیوانه وار کوچه ها را می گردد یعنی چه ...
و یا معنی اینکه مادری قاب عکس پسر شهیدش را بغل می گیرد
و لالایی از سر می گیرد، چیست ؟
اصلا برای ما مهمتر از همه این است که
یک نفر در خلوت سرای کوچک دلش لحظه ای با خودش بگوید ...
بعداز شهدا ما چه کرده ایم؟؟؟؟